پهلوان اكبر هرگز نمي ميرد

خالی روزها را

با تو پر می کنم

و پرها را خالی

روایت همیشگی

–نبودنت٬  

“بودنی”  که عادت نمی شود–

تنهایی ام

         بزرگتر از انتظاریست که می کشم

 

دلتنگ عقربه هایی می مانم

                                     که لای انگشتانم دود می شوند.

                             «اکبر دلاور»

 

دوستان را به دو دسته تقسیم می کنم: خوابگاهی و غیرخوابگاهی. فرق دارند اساسی.  هرچی هم با رفیقهای غیرخوابگاهیت دمخور باشی و شب تا صبح و بعضاً صبح تا شب رو باهاشون بگذرونی بازم شناختت به اندازه اون یکی گروه کامل نیست.  «علی»

یه رفیق داشتیم به نام اکبر.  بچه اردبیل بود، لاغر و جمع و جور. عمران می خوند. ارشد. سیگار می کشید- چایی میخورد- کتاب می خوند – چیزهایی رو که خونده بود با هیجان واسه ما از خدا بیخبرها تعریف می کرد و توضیح میداد و  این سیکل هی تکرار می شد. اوایل ساعت کاریش به ما نمی خورد. یعنی 2 از دانشکده میومد و تا 8-9 میخوابید و تازه از 12 شب موتورش روشن میشد و میرفت رو منبر. عشق ادبیات بود. کافی بود اسم یه نویسنده جدید رو پیداکنه و از نوشته هاش خوشش بیاد. دیگه ول کن نبود. تا یادداشتهای دوران کودکی اون نویسنده رو هم می کشید بیرون و می خوند. حالا کی، شب امتحان. خلاصه خیلی حال می کردیم باهاش. دو ترم آخر هم اتاق بودیم و دیگه تا 2-3 شب حرف می زدیم  و  اختلاط می کردیم از مارکز و هدایت و براهنی گرفته تا بیضائی و مجله گلستان و عصر پنجشنبه و ….. و بعدش همه می رفتیم می خوابیدیم و اکبر یه سیگار روشن می کرد و کتری رو برمی داشت و می رفت سمت آشپزخونه…. خلاصه، یکی دو هفته پیش خبر رسید که اکبر تصادف کرده. با ماشین رفتن ته دره. عکس پاترول رو دیدم. سقف نداشت. اکبر رو به کمک اره برقی از اون تو درآوردن….اكبر زنده موند….. بعد از چند روز فهمیده یکی دو تا از مهره های کمرش آسیب دیده. الان یه مدته خونه نشینه. هنوز هم کتاب می خونه و سیگار میکشه. هر از چندی هم میاد بیرون تو خیابونهای اردبیل و لای کتابفروشیها می پلکه. اکبر وقتی رو فرم باشه شعر میگه و داستان می نویسه. مطمئنم یه روز معروف میشه.  

اکبر الان یه وبلاگ مشترک داره با داوود  (که داوود هم دنیایی داره واسه خودش و یه پست جداگانه می طلبه)  که توش شعرها و قطعات ادبیشو می نویسه. البته تو ورژن قبلیش  هم کارهای خوندنی زیادی هست.  خلاصه اگه تو خط شعر و مخصوصا از نوع جدید و آوانگاردش هستید یه سری به این اکبر ما بزنید.

 

فرهاد نیستم که

بفرستیم پشت کوه

با تیشه ای که زده ای به ریشه ام

تا بعدهابگویی:

 از پشت کوه آمده ی

و بعدترها

بخواهی سیاوشی باشم٬

دستم به دستی نخورده

وحشت شعله ها را

دور ناله های مذابم بپیچم

گناه از من که نبود         سوختم

تا  آمدم بجنبم

اسبم به جفتش خیانت کرده بود.

 

حالا که

 “خواب شیرین“ از سرم پریده است

 شبها٬

ساعت

بر روی دیوار

گورشخصی ام را

                  شخصی تر می کند.

 

 من در

           “آب از سرم گذشته است“

                                              زندگی می کنم

بی آبروتر از آنم که برای بوسیدنت

منتظر گل دادن گونه هایت بمانم.

بیا عقربه ها را برگردانیم

در “راستگرد“ خبری نیست

خودت که دیدی

باطل دور هیاهوی زمان می چرخیم

گوش کن

می شنوی صدا را:

“دیشب صدای تیشه از بیستون نیامد“

شاید سراغ لیلی٬ فرهاد رفته باشد.

                             «اکبر دلاور»